یتیم

پیش از دستور: نداریم.

سلام

فکر می‌کنید از اسم این پست چی بر می‌آد؟ فکر می‌کنید چی می‌خوام بگم؟ راستش نمی‌دونم از کجا شروع کنم. آهان از اینجا شروع می‌کنم:

آیا کسى که روز جزا را پیوسته انکار مى‏کند دیدى؟ او همان کسى است که یتیم را با خشونت مى‏راند، و (دیگران را) به اطعام مسکین تشویق نمى‏کند! (ماعون آیات 1-3)

امّا انسان هنگامى که پروردگارش او را براى آزمایش، اکرام مى‏کند و نعمت مى‏بخشد (مغرور مى‏شود و) مى‏گوید: «پروردگارم مرا گرامى داشته است!»، و امّا هنگامى که براى امتحان، روزیش را بر او تنگ مى‏گیرد (مأیوس مى‏شود و) مى‏گوید: «پروردگارم مرا خوار کرده است!»، چنان نیست که شما مى‏پندارید؛ شما یتیمان را گرامى نمى‏دارید، و یکدیگر را بر اطعام مستمندان تشویق نمى‏کنید (فجر 15-18)

... و تو را فقیر یافت و بى‏نیاز نمود، حال که چنین است یتیم را تحقیر مکن، و مستمند را از خود مران (ضحی 8-10)

این آیات چی دارن می‌گن. با کی دارن صحبت می‌کنن. چه خوشمون بیاد و چه نیاد، هممون مخاطب این آیات و نظایر اینها هستیم. سرنوشت ما تو این آیات گفته شده است. من از خودم شروع می‌کنم. هیچ کاری در اجرای این دستورات انجام ندادم. نکته اینجاست که این دستورات رو غربی‌ها کشف کردن و دارن اجرا می‌کنن. ولی ما که ادعامون هم می‌شه که انسان دوست هستیم و به هر کیش مسلکی که باشیم، به خودمون از فرهنگ و ... می‌بالیم خیر. این دلیل برتری اونا به ما نیست، ولی انتظار هست که موضوعاتی به این واضحی رو که همه غیر از ما انجام می‌دن، بهشون توجه کنیم.

اگه پیش خودتون فکر می‌کنین که این حرفا بی‌خوده، بهتون بشارت می‌دم که تو عمرتون امکان نداره رنگ راحتی اجتماعی رو به خودتون ببینید. تا وقتی ظلم هست، رفاه اجتماعی درش تخته است. اگه می‌گین که خوب من از دستم کاری بر نمی‌آد و باید کل جامعه و مسئولین و خدا و ... دست به دست هم بدن تا درست شه، بهتون می‌گم که بدترین روش رو برای پیچوندن و سلب مسئولیت از خودتون انتخاب کردید. خیلی کهنه شده. "تو شروع کننده‌ی یه کار خوب باش". اگرم به رفاه اجتماعی و اینجور چیزا کاری ندارین که شما رو به‌خیر و مارا به‌سلامت.

در مورد ایتام و نیکوکاری به اونها و رسیدگی به کارشون توی قرآن 11 بار دستور مستقیم آمده است (مثل: بقره 83، 177، 215، نساء 36، 127، انفال 41، حشر 7 و انسان 8). به‌غیر از اینها تو 10 آیه هم در مورد اموال اونها و نگهداری از اموال یتیمان دستور داده شده (مثل: بقره 220، نساء 2، 3، 6، 8، 9، 10 و انعام 152).

از پیامبر و امام‌ها هم کلی حدیث‌های جورواجور در مورد یتیم و توجه بهشون گفته شده.

یه نکته‌ی خیلی مهم رو توجه کنید: اینها دستور هستند و مستوجب بازخواست، نه صرفا در حد یه توصیه‌ی اجتماعی. ولی با این حال از لحاظ اجتماعی دلایل محکمی برای انجامشون وجود داره. مثلا:

1-       بی‌عدالتی اجتماعی بوجود آمده برای ایتام که والدین خودشون رو از دست دادن، جبران می‌شه.

2-       ایتام بواسطه‌ی کمک ماها زندگی مناسبی رو پیدا می‌کنند و از فساد دور خواهند ماند (مشخصه که این اتفاق چه امر مهمی تو زندگی همه‌ی ماهاست که آدم فاسد تو اجتماعمون نداشته باشیم).

3-       با انجام این کار به ایجاد نیروی کار مناسب برای جامعه کمک کردیم.

4-       جلوگیری از تبعیض و اختلاف طبقاتی و نارضایتی اجتماعی از نتایج توجه به یتیمان هست.

از همه‌ی این موارد بگذریم، این کار فوق‌العاده انسانیه. فکر کنید خدای نکرده شما جای یکی از اونا بودید. چی انتظار داشتید. یا اینجوری بهتره که بگم، ترجیح می‌دادید خوتون گلیمتون رو از آب بیرون بکشید یا کسی حمایتتون کنه.

من دارم وضعیت مطلوب (حقایق) رو تشریح می‌کنم. فرض می‌کنم که شما می‌دونین که تو این مملکت چقدر به ایتام بی‌توجهی می‌شه و اموالشون بالا کشیده می‌شه و بهشون ظلم می‌شه (واقعیات). اگه نمی‌دونین، برید توی خیابون و اطرافتون رو نگاه کنین.

واقعا فکر می‌کنین این همه تاکید برای چیه؟ احتمالا برای اهمیت فوق‌العاده‌ی موضوع نیست؟ به من کمک کنید که این دستورات رو چه‌جوری اجرا کنم. کمک کنید که بفهمم چه‌جوری می‌شه خودمو گول نزنم. کمک کنید که از زیر مسئولیتمون در نرم.

خداحافظ