دوست

میدونم واسه چی باید بنویسم. واسه اینکه اگه راه میداد من مادر ترزای خوبی میشدم

دوست

میدونم واسه چی باید بنویسم. واسه اینکه اگه راه میداد من مادر ترزای خوبی میشدم

چیزهایی که از دست دادیم

سلام


آلودگی هوا خیلی افتضاح شده. واقعا خیلی افتضاح شده ها!! من هیچ وقت مثل امروز حالم بد نشده بود. یادمه در زمان انتخابات، وقتی اولین تجربه ی گاز اشک آور رو داشتم، علاوه بر اینکه حالم بد شده بود، برام یه جذابیتی از تجربه ی یه چیز جدید رو هم داشتم. ولی امروز اصلا خوشحال نشدم وقتی فهمیدم نشانه های آلودگی هوا، دقیقا همون هاست. حتی مزه ی کامم  هم همون تلخیه گاز اشک آور رو داره. سردرد ممتد و نسبتا شدید دارم، حالت تهوع قابل توجه، چشمهام میسوزه، از نوک بینی تا ته ریه هام میسوزه، تنگی نفس و سرگیجه هم دارم. به محض اینکه هر جایی از پوستم هم تر بشه (مثل لب) شروع میکنه به سوختن!! به نظرم باید سیگاری بشیم تا اثر آلودگی هوا از بین بره، آخه گاز اشک آور رو فقط با دود سیگار درمان میکردیم!!!!:))


************************************


امروز تو خیابون یه بنر از اینهایی که شهرداری برای خوشایند خودش میزنه دیدم، نوشته بود "نسبت به زنان مردم عفیف باشید تا دیگران نسبت به زنان شما عفت ورزند". این بنر رو قبلا هم دیده بودم. ولی یه چیزیش برام جالب بود، اینکه نزدیک به 5-6 سال بود که این جمله و مشابه این جملات برام معنایی نداشت. اینقدر دغدغه دیگه داشتم که به این چیزا وقت نمیرسید. و بیشتر که فکر کردم تو این 8 سال به غیر از من، بقیه هم اراده ای برای مسائل اجتماعی از این دست نداشتند. اینه که سرمایه های اجتماعی ما در این مدت بیشتر که نشده هیچ، برخی اش هم نابود شده. تو این 8 سال احمدی نژاد بسیاری از سرمایه های ما رو از بین برد:

- ارزش پولمون رو چندین برابر کاهش داد
- سرمایه های نفتیمون رو بر باد داد
- اعتماد ملت رو نسبت به دولت و حکومتشون از بین برد و دولت رو یک دروغگوی جیب بر معرفی کرد
- احترام قشرهای مختلف از جمله روحانیت رو از بین برد که برحسب اعتقادمون ممکنه برای برخی از اقشار احترامی قائل نباشیم ولی برای اینکه دیگران به قشر ما احترام بگذارند، ما هم باید به قشر اونها احترام بگذاریم. پس از بین بردن احترام یک قشر از بین بردن احترام بین خودمون بوده.
- ایمانمون رو خدشه دار کرد. امروز دیگه جوان های نسل جدید حتی ذره ای ارزشی برای دین به عنوان رهنمود زندگی صحیح قائل نیستند.
- اصلاح خودمون و اطرافیانمون رو متوقف کرد (بهش میگن امر به معروف و نهی از منکر)
- معنویت و اخلاق رو از زندگیمون خارج کرد و به جاش پول پرستی و مدگرایی و حرص و طمع رو جایگزین کرد.
- ...

شاید بگید که یه نفری چه طور اینهمه کار رو کرده؟ من فکر کنم خیلی هاش رو خودش به تنهایی با تصمیمات اشتباه و دخالتهای نابجا کرده و بقیه اش رو احمدی نژادیسم ایجاد کرده.
واقعا برای جبران این بلای آسمانی (به نام احمدی نژاد) حداقل 16 سال کار هوشمندانه لازمه تا به 8 سال پیشمون برگردیم!!


خداحافظ

برای طرفداران جنبش قبلا سبز و اکنون بنفش

سلام

 

لپ کلامی که میخوام بگم اینه:

لطفا جو گیر نشوید. هیجان زده و دست و پا گم کرده فکر نکنید که آقای روحانی همون رئیس جمهور اتوپیاییه که خداوند وعده کرده بود!!


دقت بفرمایید که ما بین بد و بدتر یکی رو انتخاب کردیم و این یکی، اتفاقا مورد تایید نظام هم هست!! پس به یه نقطه مشترک رضایت دادیم. البت ما خیلی بیشتر از حدودمون پایین اومدیم تا نظام، ولی خوب این هم طبیعیه. ولی از اونجایی که وقتی به مرگ بگیری، به تب راضی میشن، آقای روحانی هم از احمدی نژاد بهتره و داریم خدا رو شکر میکنیم که حداقل جلیلی نشد!!

باز هم دقت بفرمایید که آقای روحانی هیچ‌کجا(!!) و دقیقا هیچ کجا نفرمودند که از جنبش سبز حمایت (به هر شکل و گونه‌ای) انجام دادن یا میدن و هیچ کجا هم خودشون رو اصلاح طلب نمیدونن. و این یعنی هیچ دستاورد مهمی برای جنبش قبلا سبز بدست نیومده!!

لطفا اینقدر تبریک نگویید و اینقدر الکی خوش نباشید، چون به سرعت تو ذوقتون میخوره وقتی آقای روحانی هم روال اجرایی آقای هاشمی رو در پیش گرفت و همچنان رابطه با آمریکا خط قرمزمون بود و همچنان جلوی لباس شخصی ها و بسیجی ها و سپاهی ها گرفته نشد و همون کارهایی رو کردن که در دوران هاشمی انجام میدادن (آخه آقای روحانی بیشتر شبیه آقای هاشمیه تا خاتمی یا احمدی نژاد) و انرژی هسته‌ای حق مسلممون بود و حمایت از فلسطین و لبنان و سوریه با خرج این مملکت در راس امور قرار داشت. امیدوار باشید که امثال اتفاقات ترورهای وزارت اطلاعات مجددا تکرار نشه و بگیرو ببندهای اون دوران دوباره پیش نیاد.

من هم به زعم خود خوشحالم که جلیلی یا قالیباف رئیس جمهور نشدند و فرصت پیدا نمیکنند که همین یه ذره خاک این مملکت رو به اجنبی تقدیم کنند یا به تاراج ببرند. ولی یادم هم نمیره که ما برای بیشتر از اینها فکر کردیم، تلاش کردیم و کشته دادیم.

حرص میخورم وقتی میبینم که بخش عمده ای از آدمها از یاد بردند فداکاری هایی که 4 سال پیش انجام شد. چند نفر تو این انتخابات یاد کردند از شهدای دور پیشین. چند نفر یاد کردند روز عاشورا و اون کسانی که زیر چرخ تویوتای استبداد له شدند!! چند نفر یاد کردند امثال ندا آقا سلطان رو. و دقت بفرمایید بیش از 40 میلیون نفری که دور پیشین رای دادند، امروز به چه وضعی گرفتار هستند و بیشتر دقت بفرمایید که با این همه تلاش همه ی گروه های اپوزیسیون، حداکثر 72.7% در این دوره شرکت کردند و در دوره پیشین با تمدید نکردن رای گیری بعد از ساعت 10 شب و کمبود تعرفه در بسیاری از صندوق ها ، درصد مشارکت به 85% رسید (که اگه اینها نبود درصد مشارکت احتمالا بیش از 100% میشد!!) و این یعنی 6 میلیون و 200 هزار نفر از آمار رای دهندگان کم شدند!!! و فکر میکنید اینها طرفدار چه کسی بودند و الان به خاطر چی رای ندادند؟؟!!!

حافظه ی تاریخی یعنی این! یعنی اینکه مثل ماهی قرمز که کلا سه ثانیه قبل رو به یاد میاره، ما هم فقط سه ماه اخیر رو یادمون بیاد!! و فکر کنیم اینکه نظام به ما ارفاقی کرده و گذاشته که فکر کنیم که برنده ی انتخابات اخیر هستیم، این یعنی خیلی دستاورد.

میدونم که اینها رو نباید به صورت عمومی نوشت و فریاد زد، ولی نوشتم که یادم باشه چه طور بدبینانه نگاه کردم به این انتخابات و اگر اینطور نشد، به خودم نهیب بزنم که یک مقدار مثبت نگرتر باشم و اگر خدا نکرده درست میگفتم، برای دوستانم درس عبرتی باشه که فراموش نکنند.

 

خداحافظ

مبارزه با بدحجابی

پ.د. پروژه ی پایانی ام تموم شد و از شرش خلاص شدم. از الان هم دارم برای شر دکترا فکر میکنم. کی و کجاش رو نمیدونم ولی به نظرم میاد که لازم دارم.

 

سلام

 

دقت کردید که از یکی دو ماه پیش یک تلاش گسترده از سوی حکومت (به همراه حوزه) در ایران شروع شده که باید بی‌حجابی و بدحجابی در ایران حذف بشه. اوایل فکر میکردم این کارا برای گول زدن مردم و گرم کردن سر ملت به یه موضوع حاشیه‌ای و پرت کردن حواس از اصل موضوع (که همون انتخابات و دموکراسی خواهی ملته) داره انجام میشه. ولی بیشتر که فکر کردم دیدم، موقعی می‌خوان یک مستمسک رو برای برهم زدن تمرکز ملت استفاده کنن، اولا یه چند روزی علم می‌کنن و بعدش ولش میکنن. دوم معمولا چیز بی ربطی که مشکل واقعی نیست رو مطرح میکنن. سوم حکومت هزینه‌ی زیادی در طرح کردن مسائل حاشیه‌ای نمی‌کنه.

به هرحال به نظرم رسید که این مبارزه با بدحجابی پروژه‌ی بعدی حکومت برای اسلامی کردن ایرانه. یعنی واقعا می‌خوان بعد از پروژه‌ی یکدست کردن اعضای هیئت حاکم، و پروژه‌ی تسلط بر منابع مالی و اقتصادی، پروژه‌ی اسلامی کردن ظاهر اجتماعی رو در پیش بگیرن.

خوب چند تا موضوع رو می‌خوام در این مورد بگم.

·               چیزی که خیلی مشخصه اینه که در پروژه‌های قبلی کافی بود مردم رو در بی اطلاعی نگه دارن و کاراشون رو بکنن. چون با عده‌ی محدودی سروکار داشتن. ولی این‌بار با متن مردم سروکار دارن.

·               تغییر در اقتصاد، سیاست و این مسائل در زمان نه‌چندان زیاد ممکنه، ولی در فرهنگ غیر ممکنه. نتیجه‌ی تلاش برای تغییر آنی در فرهنگ آشوبه. مخالفت علنیه.

·               هیچ جامعه‌ای از همون راهی که رفته عقب‌گرد نمی‌کنه. ما به همون حجاب اجباری که در زمان هاشمی بود برنخواهیم گشت. برید یه راه دیگه رو امتحان کنید.

·               سیاست هیئت حاکم (مشت محکم) گویا بدون توفیق در جبهه‌ی قبلی (گذر از فتنه‌ی بعد از انتخابات) هم قراره اجرا بشه. لشکری که در جنگ در یه منطقه‌ای مبارزه کنه و با پراکنده شدن نیروهای مبارز (که چریک و گروه نامنظم هستن) بند و بساطش رو برای حمله به منطقه‌ی بعدی بر داره ببره، از دوطرف قیچی می‌شه. کورخوندید اگه فکر کردید فتنه‌ی انتخابات تموم شد. تازه شروع شده. هنوز یه سال نشده از زخمی که بر غیرت و پیکره‌ی یک ملت وارد کردید. وایسید جوابتون رو بگیرید.

·               4 سال ضرب و زوری که دولت اول محمود از طریق گشت ارشاد و حراست و کمیته‌ی انضباطی و اینجور چیزا با ملت برخورد کرد اوضاع رو تغییری نداد. حالا که مردم فهمیدن می‌تونن به بی‌عدالتی اعتراض کنن می‌خواید به‌زور سرشون چادر بکشید.

خوشحالم که حکومت این پروژه رو شروع کرده. چون این باتلاقیه که هیچ‌کسی ازش سالم بیرون نمیاد. رضاخان در بین مردم منفور شد وقتی که چادر رو از سر زنان کشید. آتاتورک به زور زنان رو بی حجاب کرد ولی کمتر از 100 سال عموم مردم در ترکیه محجبه‌اند. شکست حکومت حتی در یک جبهه‌ی کوچیک هم به فروپاشی‌اش کمک می‌کنه، اینکه یه پروژه‌ی بزرگه.

 

این بخش هم نظر من در مورد حجابه.

مطابق دموکراسی، هر کسی تاجایی که به زندگی کسی خسارت مستقیمی وارد نکنه، حق داره هر طور میخواد زندگی کنه و معیار نهایی هم قانونه. من هم می‌گم هر کس هر طور که می‌خواد لباس بپوشه. حتی اگه دوست داره لخت بیاد بیرون هم با خودشه. ولی نتایج انتخابش رو هم بپذیره.

ولی از بعد دینی‌اش: در قرآن می‌گه به زنان مومن بگو خود را از نامحرمان بپوشانند (سوره‌ی نور). و در جایی دیگه می‌گه به زنان مومن بگو چادری (یا روسری بلند) بر سر بیاندازند که اینکار نزدیک‌تر است به این که به خوبی شناخته شوند و مورد آزار و اذیت قرار نگیرند (سوره احزاب، آیه 59). تقریبا هرجایی که دلیلی برای حجاب داشتن میاره از جنس تکلیفی نیست. ازجمله آیات 27 تا 31 سوره‌ی نور. می‌خوام بگم دلیل حجاب فقط بحث اخلاقی و اجتماعیه. هرچند دستور بودنش دستور هست. اینه که من رو در مورد حدود حجاب به این می رسونه که : حجاب تا اونجایی لازمه که عرف جامعه اون خانم یا آقا رو به عنوان بدکاره نشناسه. پس اگر در اروپا عموم مردم بدون روسری بیرون میرن، یک مسلمان هم می‌تونه بدون روسری بیرون بره. اگه کنار دریا عموم مردم با بیکینی زیر آفتاب خوابیدن، خانم مسلمان هم می‌تونه با بیکینی بره. و البته اگه در عربستان زندگی میکرد حتما باید پوشیه هم بزنه. پس در کل نباید عرف اخلاقی فضا رو زیر پا بگذاره.

 

خداحافظ

ایران آبستن حوادث مهمی است

سلام


سر راست بگم، پیگیری حوادث اخیر برام خیلی جالبه. منظورم حوادث سیاسیه. الان خیلی وقته که اعتراض اجتماعی یا خیابونی نداشتیم. ولی همه مطمئن هستن که هیچ چیزی تغییری نکرده و به محض نیاز مجددا همه وسط خیابان ها هستند. با اینکه تحول اجتماعی مشخصی وجود نداره، من ادعا میکنم وضع به نفع ما در حال پیشرفتنه. به درگیری های سیاسی موجود دقت کنید. چند تا اتفاق میمون رخ داده:

1-                   صف طرفداران حق و باطل شکل گرفته. قبلن ها طرفداران هر دوگروه خیلی محافظ کارانه خودشون رو عضو هر دو بخش نشون میدادن تا بازیشون رو نشه. ولی الان غیر از هاشمی و دار و دسته اش (که با اینکه بازیشون رو شده ولی طرفدار هیچ طرفی نیستن) صف مشخصی از طرفداران دو جبهه تشکیل شده.

2-                   اعتراضات سیاسی علنی پیگیری میشه. الان فراکسیون خط امام یا طرفداران اصلاحات به صورت رسمی جریان تخلفات بودجه ای مملکت رو به رسانه ها میکشونن و پیگیری میکنن. یا تلخفات مالی اعضای دولت رو به سادگی رو میکنن.

3-                   شکستن جبهه ی حاکمیت از درونش داره اتفاق می افته. اینکه الیاس نادران (که هممون میدونیم راستیه) به خودش جرات میده که به معاون اول محمود در مورد اختلاص های مالی و تخلفات دیگه، تهمت بزنه و ادعا کنه که اسنادی موثق برای اثبات مدعاش هم داره، نشون میده که حلقه ی عضویت در جبهه ی حاکمیت شدیدا تنگ شده.

4-                   دامنه ی کلی اعتراضات رو به گسترشه. دقت کنید که منظورم هر نو اعتراضی علیه دولت و حاکمیته. اصلا مهم نیست که این اعتراض اقتصادی باشه یا سیاسی. هر ضربه ی هرچند کوچکی می تونه مدتی حاکمیت رو گیج و سردرگم کنه.

5-                   وضع عمومی مملکت در حال سقوطه. این که کاملا قابل لمسه. فقط مهم اینه که این موضوع هم خوبه (چون امکان بازیابی قدرت از دست رفته رو از حاکمیت میگیره) و هم بده (چون خودتون میدونین... کلی مضرات داره دیگه...)

6-                   مخالفت های جهانی سمت و سوی تهدید آمیز داره و نه عملیاتی. آمریکا، روسیه، چین و اروپا هر روز ایران رو تهدید میکنن ولی هیچ جهت گیری نظامی ندارن. هر روز روی تحریم های بیشتر، بلوف های سیاسی، پروپاگانداهای تبلیغاتی و بهانه گیری ها ادعاهای کم اهمیت پافشاری میکنن که فقط باعث میشه حاکمیت تحت فشار روانی باشه. ندونه باید با مشکل داخلی مبارزه کنه یا تهدید خارجی.

7-                   سوتی های طرفداران حاکمیت به شکل مفتضحانه ای احمقانه و رو به رشده. بابا اگه ما هم نخوایم، این طرفدارای آقا نمیذارن که آقا سرکارش بمونه. جسد همسر آیت الله منتظری مرحوم رو از وسط تشییع جنازه میدزدن!!!! در دفتر (یا شایدم خونه ی) مرحوم صدوقی رو آتش میزنن!! سنگ قبر پدر سید محمد خاتمی رو میشکونن!!!! همین امروز هم رفتن روی قبر مرحوم صدوقی (سومین شهید محراب) رنگ پاشیدن!!!! یکی نیست بگه آخه چه نتیجه ای میگیرین جز اینکه پستی و حقارت خودتون رو نشون بدین و جبهه ی سیاسیتون رو هم از طرفداران نه چندان زیادش خالی کنین؟؟؟!!!

8-                   حاکمیت ابتکار عملش رو در تقریبا اکثر زمینه ها از دست داده و حتی از اداره ی عادی جامعه هم ناتوان شده. دولت حتی نمیتونه چهارتا قیمت مرغ و گوشت و نخود لوبیا رو تثبیت یا منظم کنه!!! اساسا دولت و سپس حاکمیت کاملا منفعلانه نشستن و می بینن که کجا داد در اومد، میپرن و سعی میکنن ماله بکشن. هیچ رفتار اصولی یا کارشناسی شده از حاکمیت نمی بینیم.

9-                   بعضی آدمای کله گنده ی راست گرا، پاشونو از جریانات کنار میکشن تا دامنشون آلوده به خرابکاری های بقیه نشه. نیاز به توضیح نداره.

10-               سرجمع حاکمیت هیچ برنامه ی بلند مدتی رو نه میتونه و نه داره که پیگیری کنه. پس به جز نابودی راه به جایی نمی بره.

تنها مشکلی که هست اینه که از مجموعه ی اوضاع موجود من شخصا نتیجه نمی گیرم که حاکمیت بدون انقلاب یا کودتا یا چیزی در همین حد و حدود از قدرت کنار بره. سید علی به صندلی قدرت آن چنان محکم چسبیده که باید کاردک بیاریم و از صندلی بکنیمش. متاسفانه ما هر کاری کردیم که اینجوری نشه. ولی به قول مسعود از اونجایی که حاکمیت حق مخالفینش رو بهشون نداده و قصد هم نداره که بده، پس مخالفین هر روز قدرتمند تر میشن تا جایی که به زور بتونن ازش بگیرن و اوون روز، روزیه که دیگه کار از کار گذشته. جالبه که تاریخ همیشه در حال تکراره. مگه نه؟!!!


خداحافظ

مقصد، در آغاز راه بود

سلام

 

یه مطلب خیلی جامع در مورد جریانات بعد از انتخابات و دلایل وقوعش رو خوندم که توصیه میکنم بخونید. لینکش اینه. متن رو هم در بخش ادامه ی مطلب گذاشتم.

در این مطلب جزئیات زیبایی رو مد نظر قرار داده که من از بخشهای جنبش سبز و جریانات سرکوب های بعد از انتخابات میگذرم. چند تا نکته ی خیلی مهم و قشنگ بود که برام تازگی داشت رو از متن براتون میارم:

۱-  این بنیادگرایان (طرفداران احمدی نژاد) آنقدر برای به دست گرفتن حکومت و جانشینی رهبری مصر هستند که حتی حاضر به راه اندازی جنگی چند ماهه با یکی از کشورهای منطقه هستند تا در خلال این جنگ بهانه ی مناسب و فرصت مناسبتری پیدا کنند تا سرکوب های داخلی را با خیال راحت انجام بدهند) . شاهد این مدعا اظهارات فرزند حداد عادل هست که در سرمقاله نشریه خود، جنگ ایران با ترکیه را در ماه های آینده پیش بینی کرده است(

۲- نواب صفوی یه تروریسته. پس چرا بنیادگرایان اینقدر از این تروریست با احترام یاد میکنن؟ دلیلش رو تو این مقاله اینطور میگه که جریان خلافت شیعی که بنیادگرایان به دنبال اون هستن از یکصد سال پیش در ایران به صورت منسجم در حال فعالیت هست. و تا به حال دو ضربه ی اساسی خورده است. اولی اعدام شیخ فضل الله نوری (یک مجتهد شیعه ی شدیدا تندرو با اعتقاداتی که ریشه ی اعتقادات امروز بنیادگرایان است). و دومی اعدام نواب صفوی است. نواب صفوی یکی از طلبه های تندرویی بود که به تز حذف فیزیکی و اعدام و ترور معتقد بود و تعداد بسیاری از سرشناسان زمان خودش را با گروهی به نام فدائیان اسلام (و چقدر این نام شبیه گفتارهای امروز بنیادگرایان است) به قتل رساند. در صفحه ی ویکی نواب صفوی میتونین چندتایی رو ببینید.

3- امام خمینی هم طرفدار بنیادگرایان نبوده است. مخالفت آشکار خمینی با گروه حجتیه، شخص مصباح یزدی، مخالفت نسبی با ترور و حذف فیزیکی بی دلیل (البت هنوز پای ایشون در اعدام های گسترده ی سالهای 60 و 67 گیره ولی فعلا فرض بر بیگناهیه مگر عکسش اثبات بشه) شواهدی هستن که نشون میدن آیت الله خمینی هم با اینها مخالف بوده. تو این مقاله میگه که آیت الله خمینی نیز در تاسیس حکومت اسلامی آن ها را ناکام گذاشته بود و آن زمانی بود که بر رای مردم تاکید کرد و نهادهای مدرن دموکراتیک را درون ساختار قانون اساسی "جمهوری اسلامی" گنجاند.

4- محافظ کاران میانه رو (هاشمی و محسن رضایی و ...) در هر مرحله ای به اصلاح طلبان توصیه میکنن که کنار بکشن (قبل از انتخابات گفته بودن که بیاید همه روی محسن رضایی اجماع کنیم. بعد از انتخابات علی مطهری گفته بود تا زمانی که شما اغتشاش میکنید ما  نمی تونیم از احمدی نژاد بازخواست کنیم، پس کنار بکشید که ما کارمون رو بکنیم). ولی بنیادگرایان اونقدر قدرتمند هستن که اگه جنبش سبز که بزرگترین نیروی اپوزیسیون موجوده کنار بکشه، همه رو قتل عام میکنن و مملکت رو به توبره میبرند. پس این محافظ کاران میانه رو یا نمی دونن چی میگن و یا احمقانه فقط به فکر مصادره ی سمت های مهم حکومتی بعد از فروپاشی احتمالی هئیت حاکم هستن. غافل از اینکه بدون وجود جنبش سبز اونها هم داشتن نابود میشدن.

 

خداحافظ

 

ادامه مطلب ...

شکیبایی ما و شتاب آنها

سلام

داشتم جرس رو بالا پایین میکردم به مطلبی رسیدم با عنوان این پست. اینم لینکش

برای کسایی که نمی تونن صفحه رو باز کنن در ادامه ی مطلب اصل مقاله رو آوردم.

برام خیلی جالب و جذابه که چقدر چیزایی که من دارم بهشون فکر میکنم تو ذهن همه ی جنبش سبز هم هست و اکثر راه حل ها و تحلیل هایی که به نظر من میرسن (البت با کلی زور زدن) آدمهای زیادی هستن که این ها رو بیان میکنن و دست به دست می چرخه و به من هم میرسه. به نظرم این جنبش خیلی بالغه. خیلی فهمیده است. از اونجایی که این جنبش از دانشگاه ها در اومده و متفکرین بزرگی دارن جهت دهی اش میکنن واقعا سریع و زیبا داره رشد میکنه. تبریک میگم به خودم وشما و همه ی طرفداران جنبش سبز.

تو یه پست دیگه ام گفتم که شاید مدتی بعد به این نتیجه برسیم که جنبش سبز هم تلاشی بود برای نهادینه کردن دموکراسی خواهی در بخش کم سواد تر و عامی تر جامعه. ولی مهم اینه که یاد بگیریم که وقتی که دموکراسی در جامعه مون بر قرار شد برای اینکه دوباره به وضعیت الان برنگردیم باید چه کار کنیم. باید مسئولیت پذیری رو تمرین کنیم و به عنوان یک فریضه مثل نماز به عنوان یه وظیفه مثل کار و به عنوان یک نیاز مثل غذا خوردن بهش نگاه کنیم. مهمترین تفاوت یک جامعه ی پیشرفته و یک جامعه ی جهان سومی در همین یک کلمه است. مسئولیت پذیری.

چقدر تو مملکت ما زیاده اشتباهاتی که در طول روز پیش روی ما انجام میشه و بهش بی تفاوتی میکنیم.

فکر میکنید چرا حاکمان ما به خودشون اجازه میدن به ما ظلم کنن؟ خوب مشخصه! ماها با پیگیری نکردن حقوقمون (ولو باعث به سختی افتادنمون بشه) باعث شدیم حاکمانمون قانون گریز بشوند.

چرا تو جامعه ی ما اینقدر فساد زیاده؟ چون هر وقت خطا یا فسادی رو دیدیم خودمون کشیدیم کنار و فقط سعی کردیم که کلاه خودمون رو بگیریم که باد نبره. اگه یه مزدوری با زور سعی کرد حقوق مردم رو پایمال کنه فقط به خاطر اینکه مبادا باهامون درگیر بشه و به ضررمون تموم بشه از حق خواهیمون صرف نظر کردیم.

یاد اون پستی میوفتم که نوشته بودم اگه یکی بغل شما تو ماشین سیگار بکشه چیکار میکنین؟ به نظرم باید یاد بگیریم که اول با احترام و بعد با تذکر و بعد با پرخاش غیر فیزیکی حقمون رو طلب کنیم. هرچند اگه تا اینجا جواب نداد بعدش هم جواب نمیده.

خداحافظ

 

ادامه مطلب ...

مسابقه ی بهترین دروغ به سبک ...

سلام

جدیدا از مسیح علی نژاد خیلی خوشم اومده. تو وبلاگش نوشته بود:

دروغ دارد در جامعه ایران نهادینه می شود و حتی کودکان هم به سبک احمدی نژاد به یکدیگر دروغ می گویند . در یک بازی کودکانه در چشم های همدیگر نگاه می کنند و مسابقه می گذارند ببینند چه کسی بزرگترین دروغ را می گوید.  بد نیست یک مسابقه طنز برای برگزدین بزرگترین دروغگو برگزار شود و طی آن مسابقه، هر کس مجاز باشد یک خبر دروغ بنویسد و یا در یک فرصت زمانی  کوتاه،  به دوربین خیره شود و بدون آنکه تعجب کند یک دروغ بزرگ و البته جالب  به سبک احمدی نژاد بگوید.  در نهایت بزرگترین و دریده ترین دروغ این مسابقه نمادین را خود افکار عمومی تعیین می کند.


آقا این ایده فوق العاده است. یعنی من حاااالی کردم وقتی خوندمش. فکرشو بکنید یه مسابقه برگزار میشه که برنده ی بازی کسیه که بزرگترین دروغ رو با عادی ترین حالت بگه. این آخره مبارزه منفیه!!! حالا اگه اسم احمدی نژاد رو روش نذاریم قابلیت اجرایی تو دانشگاه ها و مراکز فرهنگی دیگه داره. همه هم منظور رو می فهمن ولی امکان مقابله باهاش کمه.

خداحافظ

من باب جنبش سبز و 22 بهمن

سلام

 

بعد از 22 بهمن نظرات متفاوتی در مورد این روز شنیدم. این پست هم نظر من.

اول اینکه این مطلب از سایت جرس رو مطالعه کردم و به نظرم قابل قبول ترین مطلبی بود که خونده بودم.

22 بهمن روز حضور مردم بود. مردمی که برخی سبز و برخی طرفدار حکومت بودند. حتی برخی هم تندرو و دشمن سبزها. ولی میتونم بگم که با اینکه رفتم و هیچ نماد سبزی رو هم نشون ندادم، ناراضی نیستم. باید بپذیریم که گفتمان و اصلاح در فضای ترس، تهدید و امنیتی امکان پذیر نیست. باید بپذیریم که با اینکه نگرانی از دست رفتن هیجانات توده ی سبز و سرخوردگی اونها وجود داره ولی تنها راه ما برای اصلاح مملکتمون اینه که فضا رو کم کم آرام کنیم و به همین موازات گفتمان ها، فضاهای سیاسی سالم، شبکه های اجتماعی و ارتباطی (برای نشر دانش و اطلاعات) و همینطور رایزنی های سیاسی رو ایجاد و اصلاح کنیم. ما سبزها نیاز داریم که از جمع 30 درصدی بودن به 90 درصدی بودن برسیم (این برآورد من بعد از 9 ماه اعتراض و خوندن کلی نظرسنجی و ... است که سبزها الان حداکثر 30 درصد جامعه هستند که البت همینش هم خیلی زیادتر از اونیه که نتونه حکومت رو به پذیرش وادار کنه). ما نیاز داریم که از توده ی عامی، از طرفداران شل و وارفته ی حاکمیت، از فرزندان حاکمیت جائر، و از تمامی گرایش های سیاسی و اجتماعی سربازگیری کنیم. تنها راه اصلاحات اینه. دموکراسی اولین قدم از ساخت مملکته نه آخریش!!!! دقت کنید که ما دموکراسی می خوایم تا زندگی و مملکت بهتری داشته باشیم.

ربط این حرفا به 22 بهمن: در 22 بهمن نه تنها امکان ظهور علنی سبزها وجود نداشت، بلکه شاید بهتر هم بود که به یک روز ملی برای تجدید پیمان مردم با مردم تبدیل بشه. ما باید گفتمان اصلاحات رو به جای گفتمان کف خیابان جانشانی می کردیم. البته که مبارزه ی کف خیابان تا اعلام به رسمیت شناخته شدن از سوی حکومت ادامه داره و لازمه، ولی فقط به همین میزان لازمه نه بیشتر. 22 بهمن سرآغاز گفتمان اصلاحات آتی بود. حکومت به صورت غیر رسمی سبزها رو به رسمیت میشناسه. پس اعتراضات خیابانی هم کم کم داره کارکرد خودش رو از دست می ده. باید خودمون رو برای بعدش آماده کنیم. اعتراضات مدنی رو جایگزین اعتراضات خیابانی کنیم.

یه نکته هم من باب رهبری جنبش سبز اضافه کنم و عرضم تمام. میرحسین موسوی در این 12 ماهی که در صحنه ی سیاسی حضور پیدا کرده، هیچ گافی نداده، هیچ اشتباهی ولو کوچک انجام نداده، و به علاوه خیلی وقتها کارهایی کرده که مدتها بعد به صحت کارهاش ایمان آوردیم. هر لحظه ای که خواستیم کنارمون بوده و هر لحظه که لازم بود، در پیشمون. چرا ما آدمها اینقدر قدر نشناسیم که به این مردی که هیچ چیزی تو 70 سالگی از این همه رنج بدست نمیاورد، اینقدر اعتراض و انتقاد میکنیم. چرا ماها شدیم مثل قوم موسی که تا دو روز از بیانیه ی موسوی میگذره هی غر میزنیم که چرا اینکارو نمی کنه و چرا اونکارو نمی کنه. مگه خود ماها نبودیم که میگفتیم ما رهبر جنبش هستیم!!! خوب رهبری کنیم. حالا که کار به جای باریک کشیده و دیگه تاب و توان و تحملش رو نداریم میندازیم گردن دیگران!!! بهش ایمان داشته باشیم و به خودمون هم.

ما همیشه بیشمار و پیروزیم.

 

خدانگهدار

راه دشوار دمکراسی در ایران؛ در گفت و گوی جرس با نوام چامسکی

پیش از دستور:

بابا این حاکمان مملکت ما از شعور بیش تر از مرغ به ارث نبردن... یکی نیست بگه آخه مرتیکه ... چرا جیمیل رو فیلتر میکنی؟؟؟؟؟ بر پدر و مادر هر چی مردم آزاره لعنت.

مطلب زیر از سایت جرس با این لینک که البت همین الان (روز جمعه ساعت شش بعد ازظهر) هک شده براتون میارم. خیلی مهم و جالب بود.


سلام


نوام چامسکی برای ایرانیان هم عصر انقلاب، چهره ی آشنایی است. مخالفت چامسکی با سیاست خارجی امریکا در کنارجایگاه آکادمیک وآثارعلمی اش،ازاو شخصیتی پرآوازه در جهان ساخته است. او که در 82 سالگی،ریاست گروه فلسفه و زبان شناسی دانشگاه "ام .آی. تی" امریکا را به عهده دارد، بیش از 60 سال است که در این دانشگاه معتبرامریکا به تدریس و تحقیق اشتغال دارد.

"فرهنگ فیلسوفان مدرن امریکا" در باره ی چامسکی نوشته است که "او علاوه برموقعیت دانشگاهی اش به عنوان یک زبان شناس،به عنوان یک فعال چپ در عرصه ی سیاست نیز شناخته می شود. او در سال 1965 میلادی کمیته ای را به منظورتبلیغ برای خودداری شهروندان امریکایی از پرداخت مالیات در مخالفت با جنگ ویتنام، راه اندازی و اداره کرد و چهار سال بعد اولین کتاب خود را در سیاست با عنوان " قدرت امریکا و ماموران جدید" منتشرنمود. او در سال 1980 به یکی از چهره ها ی شاخص در زبان شناسی امریکا و با نفوذترین منتقد سیاست خارجی امریکا تبدیل شد".

چامسکی تا به امروز بیش از 101 عنوان کتاب منتشر کرده است. "دنیای تازه ی مقاومت بومی" و " امید و چشم انداز" عنوان دو کتاب تازه اوست که قرار است ماه آینده وارد بازار نشر شود. برخی از آثار او نیز به فارسی ترجمه شده است که موارد زیر از جمله ی آنهاست : "بهره کشی از مردم؛نئولیبرالیسم نظم جهانی"،"امریکای بزرگ و حقوق بشر"، دهه ی جنگ سرد"، "مثلث سرنوشت ساز؛فلسطین،امریکا و اسرائیل"،"دمکراسی بازدارنده"، "11سپتامبر"، "سلطه یا بقا ؛ طرح سلطه ی امریکایی" و "کنترل رسانه ها".

چامسکی را درعصر یک روز بسیار سرد زمستانی در دفتر کارش در ام آی تی در شهر کمبریج ملاقات کردم.امیدوار بودم که قرارساعت چهار من ، آخرین قرار ملاقات او باشد تا بتوانم نیم ساعت وقتم را  طولانی ترکنم.اما گپی کوتاه دراتاق انتظار،به معرفی میهمانی دیگر انجامید که از استرالیا آمده بود و برای ساعت چهار و نیم وقت ملاقات داشت. وقتی وارد دفتر کار چامسکی شدم پیرمرد محصوردرانبوه کتابهای روی میزش،به تمیز کردن پوشه ای پراز بریده ی روزنامه مشغول بود. وقتی مشغول عکس گرفتن از او بودم با خود فکر می کردم که این انبوه "بریده ی روزنامه" آنهم در سال 2010 و در طبقه ی هشتم یکی از دهها ساختمانی که به "انیستیتو ی تکنولوژی ماساچوست"(ام.آی .تی) شناخته می شود،آیا می تواند کور سوی امیدی برای تداوم عمر نسخه ی چاپی روزنامه ها در عصری که تحت سلطه ی اینترنت است باشد؟کاش فرصتی هم برای طرح این بحث می بود.

 

چامسکی نیز همچون بسیاری از متفکران و روشنفکران امریکایی از جنبش سبز مردم ایران حمایت می کند. در واقع بخشی از سخنان او در مراسم اعتصاب غذای ایرانیان در مقابل سازمان ملل در نیویورک در ماه جولای سال گذشته میلادی بهانه ی گفت و گوی من با چامسکی شد.او در آن سخنرانی گفته بود که"مردم ایران باید روی یک خط بسیار باریکی که بین مخالفت با نیروهای وحشی یک دیکتاتوری از یک سو  و دوری جستن از دشمنان منطقه ای و بین المللی ایران از سوی دیگر قرار دارد،حرکت کنند". این نگرانی، نقطه ی اشتراک بسیاری از کسانی است که دل در گرو استقلال و آزادی ایران دارند و مقابله با دیکتاتوری برای استقرار دمکراسی را همراه با هوشیاری و توجه به تجربه ها و واقعیت های تاریخی خواستارند.

 

چامسکی در عین ستایش ازشجاعت و تداوم ایستادگی مردم ایران دراحقاق حقوقشان می گوید یک تهدید و خطری وجود دارد مبنی بر اینکه این اعتراضات به سلاحی  تبدیل شود و در دست کسانی قرارگیرد که صرفا به دنبال ضربه زدن به ایران هستند. این نطریه پرداز امریکایی معتقد است که به گواهی تاریخ، در طول  حدود پنجاه وپنج سال گذشته، عملا روزی نبوده که ایالات متحد امریکا مردم ایران را تحت شکنجه قرار نداده باشد. به گفته ی او امریکا از دمکراسی در ایران به شرطی حمایت می کند که آن را درجهت منافع استراتژیک خود ببیند. به اعتقاد او حمایت امریکا از جنبش دمکراسی خواهی مردم ایران بیشتر آسیب زننده است تا کمک رسان، زیرا این حمایت می تواند مواضع عناصر خشن تر در داخل حکومت ایران را تقویت کند.

 

چامسکی با ترسناک خواندن وضعیت حقوق بشر در ایران، جنبش آزادیخواهی مردم ایران را تنها منبع قدرت ملت ایران می داند و در باره ی شرایط خاص جنبش سبز که از یکسو با رژیمی دیکتاتورخو درگیراست و از سوی دیگر دولتی قدرتمند با سابقه دخالت و دشمنی پنجاه ساله را در برابر خود دارد، می گوید:"مردم ایران از هر کمک ممکن باید استفاده کنند. این همان خط و مسیر دشواری است که مردم ایران باید آن را طی کنند.آنها باید این مساله را درک کنند که ایالات متحد امریکا، یک گروه مبلغ مذهبی و یا گروهی از خیراندیشان نیکوکار نیست که امید داشته باشیم برای دنیا صلح و عدالت را به ارمغان بیاورد".

گفت و گو با نوام چامسکی را در ادامه می خوانید:  

    

 

شما در میان روشنفکران ایرانی به عنوان یکی از بزرگترین متفکران عصر حاضر و همچنین یکی از بارزترین شخصیتهای علمی منتقد سیاست خارجی امریکا شناخته می شوید. اکنون در آستانه ی سی و یکمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران قرار داریم وشما خوب مطلعید که جنبش دمکراسی خواهی مردم ایران در طول دو دهه ی گذشته فراز و نشیبهای فراوانی داشته است. ارزیابی شما از سیاست خارجی امریکا در برابر ایران چیست و اگر از شما بپرسم که آیا سیاستهای امریکا دریک جمع بندی کلی درجهت کمک به این جنبش  بوده است و یا به آن آسیب رسانده است،پاسخ شما چه خواهد بود؟

 

 

پروفسور نوام چامسکی: سیاست خارجی امریکا اصولا در جهت کمک رساندن ویا ضربه زدن به جنبش های دمکراسی خواهی طراحی وجهت دهی نشده است.بنا براین چنین بحثی اصولا فاقد موضوعیت است. اگر هم نتایجی در این زمینه وجود داشته است، باید آن را نتیجه ی ناخواسته و غیر مستقیم  سیاست خارجی امریکا بدانیم  نه نتیجه ی مستقیم سیاستی که دقیقا برای رسیدن به چنین نتیجه ای طراحی شده باشد. البته امریکا همیشه در حرف و بیان حامی جنبش های دمکراسی خواهی است که نمی توان آن را به حمایت جدی از آنها تعبیر و ترجمه کرد. امریکا همواره ادعا می کند که از دمکراسی و جنبش های دمکراسی خواهانه ی ملت ها حمایت می کند اما شرط لازم آن این است که این جنبش ها نه در قلمرو و حوزه ی تحت سلطه ی امریکا، بلکه صرفا در کشورهایی رخ داده باشد که به نوعی  دشمن امریکا تلقی می شوند.حتی تحلیلگران بسیار محافظه کار نیزبه این باور رسیده اند که امریکا صرفا در جاهایی وارد حمایت از جنبش های دمکراسی خواهی می شود که برای تامین منافع استراتژیکی و اقتصادی ایالات متحد امریکا ضروری باشد. در مورد ایران نیز می توانم بگویم که امریکا از دمکراسی در ایران حمایت می کند به شرط آنکه آن را درجهت  کمک به منافع خود ارزیابی کند.

 

اما در مورد اینکه سیاست های امریکا چه تاثیراتی برجنبش های دمکراسی خواهی داشته است، باید بگویم که ارزیابی آن مشکل است و قطعا کسان دیگر و مراکزی هستند که می توانند ارزیابی هایی بهتر از من ارائه دهند.  اما در مجموع می توانم بگویم که سیاست های امریکا شاید بیشتربه این جنبش ها آسیب رسانده است تا کمکی به آنها کرده باشد. دشمنی امریکا با ایران هیچ ربطی به کارکرد ایران در زمینه ی نقض حقوق بشر ندارد. نقض حقوق بشر در ایران وضعیت ترسناکی دارد،اما این وضعیت در عربستان سعودی به مراتب وحشتناکتر است. عربستان سعودی یک متحد مورد تایید امریکاست. دیکتاتوری بیرحمانه ی  حسنی مبارک در مصر نیز مثال قابل ذکر دیگری دراین زمینه است.یکی دو هفته قبل هنگامی که گروهی از امدادگران و کمک رسانان بین المللی قصد انتقال کمک های دارویی و عذایی را به نوار غزه داشتند از سوی نیروهای امنیتی مصر وحشیانه مورد حمله قرار گرفتند. این حمله در امریکا بازتابی نداشت. اما اگر چنین وضعی در ایران اتفاق افتاده بود، به تیتراول رسانه های امریکایی تبدیل می شد. هنگامی که اوباما برای سخنرانی معروف خود به قاهره رفته بود از سوی رسانه ها -البته نه چندان زیاد- مورد سئوال واقع شد که در مورد دیکتاتوری مبارک و تمایلات تمامیت خواهانه ی او که مورد بی توجهی امریکا واقع شده چه موضعی اتخاذ خواهد کرد؟ پاسخ اوباما این بود که او مایل نیست نامی از افراد ببرد. او گفت من اشاره ای به تمامیت خواهی او نخواهم کرد، او خوب عمل کرده و به امریکا کمک کرده است. بعد از سخنرانی قاهره، اگر برای کسی در این مورد شکی باقی مانده بود نیز اکنون برطرف شده است و نمی توان سخنانی که در باره ی نگرانی امریکا در باره ی حقوق بشر ابراز می شود را جدی گرفت. بله، امریکا موارد نقض حقوق بشر در ایران را در حرف وموضعگیری های کلامی مورد مخالفت قرار می دهد ودلیل آن نیز آن است که به نوعی درجهت مخالفت با دولت ایران است.

 

 

حمایت امریکا به جنبش آزای خواهانه در ایران آسیب می رساند

 

 

در مورد اینکه موضع دشمنی امریکا در برابر ایران چه تاثیری بر جنبش دمکراسی خواهانه ی مردم داشته است، اگر بخواهم منصفانه ارزیابی کنم باید بگویم که احتمالا به آن آسیب رسانده است. دیدگاههای دشمنانه امریکا، مواضع عناصرخشن تر در داخل حکومت ایران را تقویت و محکمترمی کند. به عنوان مثال در سال 2003که به نوعی یک دولت اصلاح طلب در ایران بر سر کار بود، به امریکا پیشنهاد کرد که بر سر تمام موضوعات مورد اختلاف( موضوع هسته ای، مساله ی فلسطین و اسرائیل و دیگر موضوعات) به مذاکره و معامله بپردازد.اگر ایالات متحد امریکا در آن زمان پاسخ مثبتی به این پیشنهاد داده بود،این امکان وجود داشت که پیشرفت هایی در هر دو زمینه حاصل شود؛ هم در جهت حل کردن موضوعات مورد اختلاف وهم در جهت گسترش و پیشبرد چشم اندازهای پیش روی ِ جنبش دمکراسی خواهانه مردم ایران.چنین رویکردی می توانست برای ایران نتیجه ی مثبتی همچون گشوده شدن درهایش به روی دنیا رابه دنبال داشته باشد. جنبش دمکراسی خواهانه ی ایران نیز می توانست از این بازشدن درها برای تقویت و استحکام قدرت خود استفاده کند. اما واکنش امریکا کاملا متفاوت بود. در آن زمان نه تنها دولت وقت امریکا- جورج بوش- پیشنهاد ایران را رد کرد، بلکه نماینده ی دولت سوئیس را نیزبه خاطر انتقال پیام، مورد عتاب قرار داد. این موضعگیری، در واقع به تندروها در ایران می گفت که برای ما  بهتر آنست که این حرکت را شکست دهیم . من حتی فکر می کنم که این موضعگیری، مردم ایران را به این نتیجه رساند که بهتر است از تندروها حمایت کنیم و دلیلشان نیز دشمنی ابراز شده از سوی قدرتی مثل امریکابود. در واقع دیدیم که در دوره ی کوتاهی بعد از این ماجرا، شخصی مثل احمدی نژاد برگزیده شد و دوره ی اصلاحگران معتدل نیز به پایان رسید.

 

به نظر من این ماجرا هنوز هم ادامه دارد.به عنوان مثال می توان به این سئوال اشاره کرد که آیا ایران از حق غنی سازی اورانیوم برخورداراست یا خیر؟امریکا مدعی است که ایران از چنین حقی برخوردار نیست واین خود  به یک موضوع بحث و مشاجره تبدیل شده است. اکثر دنیا دراین ماجرا حق را به ایران می دهند. کشورهای عضو جنبش عدم تعهد – که اکثریت کشورهای دنیا را شامل می شود-  قویا ومکررا از حق ایران درغنی سازی اورانیوم برای مقاصد صلح آمیز، به عنوان یک عضو امضا کننده ی پیمان منع گسترش سلاح های کشتار جمعی، حمایت کرده اند. حتی طبق آخرین نظر سنجی های انجام شده در امریکا، اکثریت امریکاییان نیزبا این حق ایران موافقت نشان داده اند. به نظر می رسد که حتی در داخل ایران نیزاین نظرمورد حمایت قوی مردم باشد. مخالفت امریکا با این حق، حساسیت ها را افزایش می دهد و افزایش حساسیت ها، ظرفیت ها و قابلیت ها ی تندروها را در ایران  برای درهم کوبیدن معترضان و مخالفان، افزایش می دهد. تندروها در برابر این موضع امریکا به خود خواهند گفت که ما باید متحد شده و در برابر این حملات از خود دفاع کنیم.

 

علاوه برآنچه در مورد موضع امریکا در برابر عربستان سعودی و مصرگفتم باید این نکته را نیزاضافه کنم که موضع امریکا در برابر سه کشور اسرائیل، هند و پاکستان - که هیچیک معاهده ی منع گسترش سلاح های کشتار جمعی را امضا نکرده اند- نیز به جدی گرفته نشدن مواضع امریکا کمک می کند. هرسه ی این کشورها دارای سلاح اتمی هستند و ایالات متحد امریکا نیز به برنامه های سلاح های هسته ای هرسه کشور کمک می کند.در مورد اسرائیل که ما نباید صحبت کنیم! اما در مورد پاکستان گفتنی است که  دولت ریگان اینطور وانمود کرد که چیزی در مورد برنامه سلاح های هسته ای آن نمی دانست. در مورد هند نیز دولت جورج بوش پا را از این نیز فراتر گذاشت و با امضای موافقتنامه ای هند را مجاز ساخت تا برنامه ی سلاح  هسته ای خود را با کمک گرفتن از امریکا کرد توسعه دهد.البته موافقتنامه ی یادشده مستقیما از سلاح هسته ای سخن نمی گفت اما توسعه ی  تکنولوژی هسته ای هند را با کمک امریکا مورد تاکید قرار می داد. این کمک در واقع دست هند را برای گسترش برنامه  هسته ای این کشور به سمت توسعه ی سلاح های هسته ای باز می گذارد.

 

در ماه اکتبر سال گذشته قطعنامه ای در شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران تصویب شد که از همه ی کشورها می خواست به پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای بپیوندند که به پیروزی اوباما در مواجهه با ایران ترجمه شد. چنین پروپاگاندایی تنها با منکوب کردن کامل واقعیات ِ کاملا روشن ،به پیروزی می رسد. اما درهمان زمان آژانس بین المللی انرژی اتمی قطعنامه ای را به تصویب رساند که به موجب آن از اسرائیل خواسته شده بود تا با امضای پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای،درهای تاسیسات هسته ای خود را بر روی بازرسان این سازمان بگشاید.این قطعنامه علی رغم تلاش امریکا برای جلوگیری از تصویب آن، به تصویب رسید. خبر تصویب این قطعنامه علی رغم آنکه از سوی خبرگزاری ها مخابره شده بود اما در رسانه های امریکا انعکاس در خور توجهی نداشت. اما بلافاصله بعد از تصویب این قطعنامه، اوباما خارج از روال معمول گامهایی برداشت تا اسرائیل را به طور خصوصی مطمئن سازد که این قطعنامه در سیاست های امریکا نسبت به مسائل هسته ای اسرائیل تاثیری نخواهد داشت. در زمان تصویب قطعنامه ی 1887 شورای امنیت سازمان ملل،هند واکنش معترضانه ای به آن داشت و همزمان با اعتراض خود اعلام کرد که برنامه ی سلاح هسته ای خود را تا آنجا پیشرفت داده که قادراست با قدرتهای بزرگ، امریکا و روسیه، برابری کند. نه تنها این خبردر امریکا بازتابی نداشت، بلکه دولت اوباما هند را مطمئن ساخت که قطعنامه ی تصویب شده تاثیری در سیاست امریکا نسبت به هند نخواهد داشت.

 

به نظر من ادعاهای امریکا در برابر برنامه های هسته ای ایران را بدون تایید سازمان انرژی هسته ای نمی توان جدی گرفت. من از برنامه های هسته ای ایران مطلع نیستم. شاید هم ایرانی ها به دنبال سلاح هسته ای باشند اما اگرآنها چنین قصدی هم داشته باشند، صرفا به خاطراستفاده ازخاصیت بازدارندگی این سلاح ها خواهد بود و امکان استفاده از این سلاح ها و یا تهدید به استفاده از آنها، بسیار کم خواهد بود. ایران اگر از سلاح هسته ای استفاده کند،در عرض دو دقیقه از بین خواهد رفت. علی رغم مواضع نه چندان عاقلانه ی رهبران ایران، آنها تا کنون نشانه هایی مبنی بر تمایل به از بین رفتن کشور و یا از دست دادن موقعیت خود، بروز نداده اند. آنها نیز کم و بیش در این مورد عملگرا بوده و خواهند بود.

 

در این مورد گفتنی است که هفته ی گذشته امریکا اعلام کرد که برنامه ی موشکی خود درخلیج فارس را برای محافظت کشورهای منطقه دربرابرایران،تقویت خواهد کرد.به نظر من تهدیدی به نام حمله ی ایران وجود ندارد. درواقع برآورد اطلاعات جاسوسی آمریکا گویای آنست که بنا به دلایل کاملا روشن،خطرچنین تهدیدی بسیاراندک وغیر قابل توجه است. علاوه برآن، همگی براین باورند که "دفاع موشکی" اسلحه ای برای انجام "اولین حمله"(حمله ی پیشدستانه)است. دفاع موشکی، هیچ کشوری را در برابراولین حمله محافظت نخواهد کرد.اما اگر درست کار کند، می تواند کشورها را در برابر حملات تلافی جویانه محافظت کند.تحلیلگران امور استراتژیک با موضعگیری های سیاسی متفاوت دراین نکته متفق القولند که اگر کشوری قصد حمله ی موشکی داشته باشد، در برابراولین حمله ی آن کاری نمی توان کرد.امریکا با تقویت این سیستم موشکی به ایران می گوید که ما این تهدیدات را به منظور انجام حمله تشدید می کنیم. اسرائیل هم با اعزام زیردریایی هسته ای به دریای سرخ که با توافق مصر صورت گرفت، پیامی مبنی بر حمله به ایران ارسال می کند. مساله ی استقرار سیستم دفاع موشکی دراروپای شرقی هم که در زمان ریاست جمهوری جورج بوش دنبال می شد در همین راستا قابل ارزیابی است.اوباما در ابتدا اعلام کرد که با این برنامه مخالف است اما بعدا گفت که این سیستم را در شمال لهستان مستقر خواهد کرد.استقراراین سیستم در شمال لهستان قادر نخواهدبود که موشک احتمالی شلیک شده از ایران را متوقف کند.ایران مگر به دنبال خودکشی باشد که اروپا را مورد حمله ی موشکی قرار دهد.این سیستم، تهدیدی برای روسیه است و همگان نیزچنین تهدیدی را از استقرار آن در اروپا برداشت می کنند.این عمل باعث ایجاد تنش در روابط بین الملل می شود. در واقع تمام کاندیداهای ریاست جمهوری در امریکا، از جمله اوباما، بر تهدید آشکار ایران اصرار داشتند. همه آنها این عبارت معروف را به کار بردند که "همه گزینه ها روی میزاست" و این به معنای آنست که اگر بخواهیم،قادریم که به حمله ی اتمی علیه ایران دست بزنیم.این تهدید علنا در مغایرت با منشور سازمان ملل متحد قرار دارد که استفاده و یا تهدید به استفاده اززور در روابط بین الملل را منع کرده است. این تهدیدات در واقع اسلحه ی دیگری به دست تندروها درایران خواهد داد و آنها خواهند گفت که ما از هر طرف تحت حمله قرار داریم وباید اعتراضات را سرکوب کنیم. برداشت من این است که مردم هم متمایل به پذیرش این دیدگاه هستند.این طبیعی است که مردم به هنگام احساس خطر، خود را زیر چتر قدرت محفوظ بدارند.این سیاست ها در واقع به جنبش دمکراسی خواهانه ی مردم آسیب می رساند.

 

باید اضافه کنم که در سال 2006 ایران وارد مذاکره با اتحادیه اروپا شد و غنی سازی اورانیوم را معلق گذاشت. درآن زمان ایران موافقت کرد در صورت دریافت تضمین های امنیتی از سوی اتحادیه اروپا در برابر حملات امریکا و اسرائیل ، غنی سازی اورانیوم را متوقف کند.اما اروپایی ها نمی توانستند چنین تضمینی ارائه کنند زیرا قادر نبودند که امریکا و اسرائیل را وادار به توقف تهدید علیه ایران کنند. بنا بر این مذاکرات به شکست انجامید و ایران غنی سازی اورانیوم را از سر گرفت. این رفتارها در داخل ایران اینگونه ترجمه می شود که وقتی کسی نمی تواند جلوی این تهدیدات را بگیرد پس ما باید از خود دفاع کنیم.گرایش به سوی قدرت،عکس العمل طبیعی در برابر تهدید است. واکنش طبیعی مردم در کشورهایی که مورد تهدید قرار دارند نیز پذیرش قدرت حاکمان است. البته ممکن است که تصمیم درستی نباشد اما واکنشی طبیعی است. این واکنش حتی در مورد تهدیدات محدود و ملایم نیز طبیعی است چه رسد به تهدید از سوی قدرت بزرگی چون امریکا. من معتقدم که دقیقا به همین دلیل است که قوانین سختگیرانه علیه مردم  در اغلب کشورها  به تصویب می رسد ودر مورد ایران نیز ما شاهد یک تهدید واقعی هستیم. 

 

 

شجاعت و ایستادگی مردم ایران در احقاق حق شان ستودنی است

 

 

اجازه دهید به بخشی از سخنرانی کوتاه شما در اعتصاب غذای ایرانیان در ماه جولای گذشته در نیویورک اشاره کنم. در آن مراسم که در حمایت ازکشته شدگان و زندانیان جنبش سبز برگزار شده بود شما گفتید که مردم ایران باید روی یک خط بسیار باریکی که بین مخالفت با نیروهای وحشی یک دیکتاتوری از یک سو  و دوری جستن از دشمنان منطقه ای و بین المللی ایران از سوی دیگر قرار دارد، حرکت کنند. مایلم که شما این مساله  ی دشمنان منطقه ای و بین المللی را قدری بیشتر باز کنید وهمچنین توضیح دهید که چگونه مردم ایران باید این خواسته ی بسیار دشوار خود را دنبال کنند؟خطرات سر راه کدام است؟منبع قدرت احتمالی برای مردمی که در چنین شرایطی گرفتار آمده اند چیست؟ 

 

این جنبش مردمی، خود منبع قدرت ملت ایران است. شجاعت وتداوم ِ ایستادگی آنان در احقاق حقوقشان درحالی که درشرایط بسیارسختی قرار دارند، قابل تحسین است.آنها خیلی بهتر از من می دانند که چگونه عمل کنند و در واقع خیلی مضحک خواهد بود که من در این مورد به آنها توصیه کنم. اما می توانم بگویم که یک تهدید و خطری وجود دارد  مبنی بر اینکه این اعتراضات به سلاحی  تبدیل شود و در دست کسانی قرارگیرد که صرفا به دنبال ضربه زدن به ایران هستند. هنگامی که آیت الله ها و روحانیون ایرانی، امریکا را به عنوان دشمنی که خواهان نابودی ایران است معرفی می کنند، قدری بزرگنمایی درحرفهایشان دیده می شود اما در مجموع می توان گفت که این بزرگنمایی در باره ی واقعیتی است که وجود دارد. در این مورد تاریخ گواه است که  در طول  حدود پنجاه وپنج سال گذشته، عملا روزی نبوده که ایالات متحد امریکا مردم ایران را تحت شکنجه قرار نداده باشد. این رفتارها ابتدا با ساقط کردن دولت مصدق و نصب شاه در قدرت شروع شد و سپس با حمایت قوی از دیکتاتوری شاه ادامه یافت. حتی در اواخر حکومت شاه ، جیمی کارتررئیس جمهوری وقت امریکا، او را به خاطر علاقه به مردمش و کارنامه ی درخشانش در حقوق بشر! مورد تقدیر قرار داد. در آن دوره شاه در رسانه های امریکایی یک آدم خوب معرفی می شد و شکنجه ی مردم، مساله ای نبود. اما به محض سرنگونی شاه، ایالات متحد امریکا سریعا به سیاست تحلیل بردن و تضعیف رژیم جدید روی آورد. این سیاست، حتی قبل ازآنکه دشمنی و اقدامات تلافی جویانه بین دو کشوربه یک مساله جدی تبدیل شود، دنبال می شد. جیمی کارتر، رئیس جمهوری وقت امریکا، رابرت هایزر، ژنرال امریکایی عضو"ناتو"(پیمان آتلانتیک شمالی) را به تهران فرستاد تا بررسی کند که آیا امکان استفاده ازارتش ایران - که رابطه ی نزدیکی با پنتاگون داشت- برای ساقط کردن دولت جدید وجود دارد که پاسخ منفی بود.به فاصله ی کمی بعد از آن امریکا اقدام به ارسال سلاح به داخل ایران کرد. این سلاح ها با سرمایه ی عربستان سعودی و از طریق اسرائیل ارسال شد. این اقدام نه برای تقویت ایران بلکه به منظور سقوط دولت جدید صورت گرفت. این یک رویه ی معمول و استاندارد برای سرنگونی دولت های غیر نظامی است. معمولا از طریق ارسال اسلحه به داخل کشورها، ارتباطات لازم با نیروهای مسلح –به عنوان تنها نیرویی که می تواند دولت را ساقط کند- برقرار و تثبیت می شود.این کاربه صورت کاملا آشکار و علنی انجام شد. حتی سفیر اسرائیل در امریکا در این باره خیلی روشن و واضح صحبت کرد.او گفت که از قبل نوعی رابطه با نیروهای نظامی وجود داشته است و ما می خواهیم که این رابطه را تقویت کنیم چرا که آنها می توانند دولت را ساقط کنند.در آن زمان وزارت امور خارجه ی امریکا از سفیر اسرائیل خواست تا در این باره ساکت باشد زیرا امریکا مایل نبود در این باره حرفی زده شود.اما در همان زمان خانم"یوری لوبرانی" نماینده ی وقت دولت اسرائیل در ایران زمان شاه - که رابطه ی خیلی نزدیکی هم با شاه داشت- با بی بی سی صحبت کرد و گفت که ما به این دلیل اقدام به ارسال سلاح به ایران کردیم تا بتوانیم عناصری در بین نیروهای نظامی ایران پیدا کنیم که بتوانیم به وسیله ی آنها این دولت را ساقط کنیم. او گفت شاید برای این کارضروری باشد که ده هزار نفر را در خیابان بکشیم.این طرح در سال 1984 از سوی سازمان اطلاعاتی ایران فاش و خنثی شد.به فاصله ی کمی بعد ازآن مساله ی ارسال سلاح به ایران تحت عنوان "معامله ی اسلحه برای آزادی گروگانها"مطرح شد. من فکر می کنم این مساله هیچ ربطی به گروگانها نداشت. این مساله زمانی شروع شد که گروگانی در کار نبود. در واقع اولین گروگانها در لبنان، ایرانی ها بودند اما کسی در باره ی آنها صحبت نمی کند.آن معامله در واقع ادامه ی برنامه ای بود که از قبل وجود داشت.این مساله نیر لو رفت و تبدیل به افتضاح سیاسی شد.

 

مورد دیگری که قابل ذکر است، حمایت امریکا از عراق در حمله به ایران است. در آن زمان صدام حسین شخصیت مورد علاقه امریکا بود. رونالد ریگان، رئیس جمهوری وقت امریکا، در سال 1982 نام عراق را از فهرست کشورهای حامی تروریسم حذف کرد تا بتواند حمایت های لازم نظامی و غیر نظامی را از او به عمل آورد. "رمزفیلد" به عنوان فرستاده ی ریگان به عراق رفت و با صدام حیسن دست داد. در واقع ایالات متحد امریکا عراق را برنده ی جنگ کرد. در زمانی که به پایان جنگ نزدیک می شدیم، ایالات متحد امریکا خیلی راحت وارد جنگ با ایران شد و از کشتی های عراقی که به وسیله ی ایرانی ها محاصره شده بودند حمایت و پشتیبانی کرد.این مساله ی کوچکی نبود. متعهد بودن امریکا به عراق در واقع با تضمینی که امریکا به صدام داد کاملا مشخص شد.این تصمینی بود که هیچ کشوری به غیر از اسرائیل از آن برخوردار نبود. به او اجازه داده شد که به کشتی جنگی امریکا حمله موشکی انجام دهد و جمعی از سربازان امریکایی را بکشد.

 

بعد از آن مساله ی ناو هواپیما بر" یو اس اس وینسنس" پیش آمد. در آن مورد امریکا یک هواپیمای مسافربری ایران را سرنگون کرد که بیش از 290 مسافر در جریان آن کشته شدند. اعلام شد که مساله، یک تصادف بود که شاید هم بود، اما مسئولان آن ناو به خاطر این کار از رئیس جمهوری بعدی امریکا با اعطای مدال،پاداش گرفتند. این مساله به رهبران ایران گفت که ما نمی توانیم با امریکا بجنگیم. در همان زمان امریکا نیمی از کشتی های نیروی دریایی ایران را غرق کرد و نشان داد که کماکان از صدام در جنگ با ایران حمایت می کند. البته این حمایت با پایان جنگ، نه تنها خاتمه نیافت بلکه گسترش نیز یافت.در سال 1989، جورج بوش از مهندسان هسته ای عراق برای بازدید ازامریکا دعوت به عمل آورد تا درزمینه های موشکی وتولید سلاح های هسته ای آموزش های پیشرفته ببینند. خوب این به غیر از کمک به تثبیت و گسترش قدرت صدام حسین معنای دیگری نداشت و ایران نیز به این نکته پی برده بود. اما درهمان زمان ایران نه تنها تحت تحریمهای اقتصادی قرار داشت بلکه تحریمها نیز سختتر و سختتر می شد.

 

بنا براین اگر به زمان حال برگردیم می توانیم بگوییم که این یک حقیقت است که از سال 1953 تا کنون، لحظه ای نبوده که امریکا از شکنجه و آزار مردم ایران دست برداشته باشد.

 

دراین زمینه موارد دیگری هم هست که می توان به آنها اشاره کرد.مساله ی هسته ای از جمله ی آنهاست.برای مواجه شدن  با بحران هسته ای راه حل بسیارخوب، ایجاد حوزه ی عاری از سلاح های هسته ای درمنطقه است. ایالات متحد امریکا و بریتانیا متعهد به این مساله هستند.قطعنامه ی 687 شورای امنیت سازمان ملل متحد که در سال 1991به تصویب رسید می گوید که عراق باید سلاح های کشتار جمعی خود را از بین ببرد. بند 14 این قطعنامه می گوید که تمام دولتها متعهد به ایجاد حوزه ی عاری از سلاح هسته ای در منطقه هستند. امریکا و بریتانیا،به طور مشخص، خواستارفرجام و تجدید نظردر آن شدند تا برای اشغال عراق پوشش قانونی برای خود ایجاد کنند.(البته این موضوع در رسانه ها گزارش نشد، اما واقعیت دارد) خوب اگر این قطعنامه اجرا می شد، چه اتفاقی می افتاد؟ احتمالا می توانست به بحران سلاح های هسته ای پایان دهد. مردم امریکا شدیدا خواهان آنند. مردم ایران نیز عمیقا خواهان اجرای آن هستند.البته اجرای این قطعنامه به معنای آن خواهد بود که اسرائیل باید درهای تاسیسات و زرادخانه ی سلاح های هسته ای خود را به روی بازرسان بین المللی بازکند و به همین دلیل اجرای این قطعنامه در دستور کار این کشورها قرار نگرفت. این قطعنامه از یک سیاست بسیار معقول سخن می گوید که اکثریت مردم جهان از آن حمایت می کنند. اجرای این قطعنامه می تواند به سرعت بحران هسته ای را در جهان محدود کرده و به بخشی از آن پایان دهد.     

 

فصل مشترک ایران و چین در کنترل رسانه ها

   

همانطور که مطلعید، روزنامه ی حزب کمونیست چین اخیرا اعلام کرد که ایالات متحد امریکا از نوعی جنگ اینترنتی برای تحریک ناآرامی های بعد از انتخابات ریاست جمهوری در ایران استفاده می کند. این گفته واکنشی بود به سخنان هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه امریکا در باره ی ضرورت استفاده ی آزادانه از اینترنت در چین.برداشت شما از این اعلام روزنامه ی چینی چیست؟آیا آنها ایالات متحد امریکا را به این خاطر متهم می کنند که هردو در شرایطی مشابه قرار دارند و علاوه بر تحت کنترل گرفتن رسانه ها، کشور را با مقامات منصوب شده -ونه انتخاب شده- اداره می کنند و یا آنکه در این بیانیه واقعیت هایی هم وجود دارد؟

 

 

به نظر من قدری از هر دوواقعیت مطرح شده در سئوال را می توان در این بیانیه دید. چنین ادعایی به طور قطع در جهت منافع دولت چین است و می توان آن را از این زاویه مورد ارزیابی قرار داد. اما از سوی دیگر باعث تعجب نخواهد بود اگر ادعای مطرح شده واقعیت داشته باشد. حدس من این است که واقعیت دارد.اما اینکه این اقدامات امریکا چه مقدار  تاثیر خواهد داشت باید بگویم که نمی دانم،شاید هم تاثیر آن هیچ باشد.البته باعث تعجب خواهد بود که امریکا به دنبال تحریک ناآرامی ها در ایران نباشد. در واقع ما می دانیم که امریکا ازحرکتهای شورشی گروههای تروریستی و دیگران حمایت می کرده است. چنین اقدامی برای امریکا یک کار طبیعی است و کاملا مطابق طبع آن است.

 

 

مردم ایران از هر کمک ممکن باید استفاده کنند

 

 

اما برای مردم ایران که در یک موقعیت بسیار پیچیده ای گرفتار آمده اند،باید یک راه درست و منطقی وجود داشته باشد. آنها در شرایطی گرفتار شده اند که از یک طرف با قدرتی مثل امریکا سروکار دارند که آن سابقه ی نه چندان روشن را در رابطه با ایران دارد و از طرف دیگر با رنجهای ناشی از یک حکومت استبدادی دست و پنجه نرم می کنند که آزادی های اولیه را نیز از آنها دریغ می دارد.

 

مردم ایران از هر کمک ممکن باید استفاده کنند. این همان خط و مسیر دشواری است که مردم ایران باید آن را طی کنند.آنها باید این مساله را درک کنند که ایالات متحد امریکا، یک گروه مبلغ مذهبی و یا گروهی از خیراندیشان نیکوکار نیست که امید داشته باشیم برای دنیا صلح و عدالت را به ارمغان بیاورد. امریکا یک دولت قدرتمند است که بر مبنای منافع خود عمل می کند وما می دانیم که کمک به مردم ایران، هیچگاه منفعت ایالات متحد امریکا نبوده است. نیم قرن سند و مدرک در این مورد وجود دارد.از سوی دیگرایالت متحد امریکا  در طول تاریخ از گروههای مختلف در درون کشورهایی که با آنها دشمنی دارد نیزحمایت کرده است.به عنوان مثال امریکا از دمکراسی و آزادی در اروپای شرقی حمایت می کرد. اما در همان حال جنبش های آزادیخواهانه در الساوادور و گواتمالا را سرکوب می کرد. این رفتار و سلوک امریکاست و نباید از آن متعجب شد.

 

از فرصتی که در اختیار من گذاشتید سپاسگزارم. هنوز سئوالهای بسیاری باقی مانده است .امیدوارم که در فرصت و دیداری دیگر، بیش از این در باره ی ایران وامریکا صحبت کنیم.


استراتژی و تاکتیک جنبش سبز

پیش از دستور: این پست سیاسی است. ولی نه از اونایی که برادرا بخوان بیان دنبالم.

 

سلام

 

یه طرف جریان:

وقتی که نامه‌ی مهندس سحابی را خونده بودم هم به درستی صحبت هاش صحه گذاشتم و هم از طرف مقابل احساس کردم خیلی محافظ کارانه است. الان داشتم نامه‌ی "نامه یک هموطن خارج از کشور به عزت الله سحابی" رو میخوندم می گفت که اتفاقا برعکس این که مهندس سحابی می گوید که نباید به آتش این جنبش نفت ریخت، به نظر نویسنده ی نامه باید درک صحیحی از وضعیت و شرایط جنبش داشت و تقاضایی که مردم دارند و دلیلی که به خاطرش دارند اینقدر زحمت و رنج رو برای خودشون میخرند، و این مطالب اتفاقا تاکید میکنن که مردم چیزی بیشتر از یک مذاکره با 2 تا نتیجه‌ی متوسط رو میخواد (هرچند که به زعم خیلی ها هر نتیجه ای بهتر از هیچیه).

یه طرف دیگه ی جریان:

مهندس موسوی تو بیانیه ی هفدهم یه سری درخواست حداقلی رو مطرح کرده بود که کلی بحث برانگیز شد. بعضی ها میگفتن قبول کردن همین ها هم غیر ممکنه و درصورت اتفاق افتادن بسیار رویاییه. بعضی دیگه که لزوما آدمای جوگیر هم نبودن (مثل حمید دباشی) میگفتن که باید مهندس محکم تر بیانیه میداد و یا اینکه این ها از حداقل های مردم هم پایین تره و غیره.

جالب اینه که همه ی این حرفا به نظرم درست میاد. ولی خوب متناقضن پس تو یک جا جمع نمیشن.

اینها باعث شد یه مطلبی به نظرم برسه. دلیل اینکه همه ی این حرفا درستن اینه که از دو موضع مختلف دارن طرح میشن. بذارید اینجوری بهتون بگم که در درون خود من یه بخش هست که از جنبش سبز میخواد که بساط هر نوع تبعیض، ظلم و بدی رو بکنه، و از طرف دیگه یه بخش پر تجربه ترم هست که میگه هر کار بزرگی مطلقا باید تبدیل بشه به تعدادی پله که طی کردن به ترتیب اونها من رو به مقصد برسونه.

همه ی کسانی که دوست دارن این جنبش سریعتر و قویتر به راهش ادامه بده از موضع اقتدار صحبت میکنن و شاید این صحبت ها لازم باشه تا مردم انرژی و هیجانشون رو از دست ندن و همچنین آرزوهای جنبششون رو فراموش نکنن. همیشه انتهای کار جلوی چشمشون باشه تا نا امید نشن.

کسانی هم که میخوان جنبش پله ها ترقی رو طی کنه و به انحراف نره، تو بیانیه هاشون و صحبت هاشون مردم رو به آرامش و استمرار دعوت میکنن ( و همون طور که خود مهندس سحابی گفته، تحمل استمرار از گلوله خوردن هم سخت تره) و تنها راه اینکه یه نتیجه‌ی فوق العاده بدست بیاد اینه که این پله های کوچک رو طی کنیم.

دیدگاه اول استراتژی جنبش رو معرفی میکنه و دیدگاه دوم تاکتیک جنبش رو طرح میکنه. جالبه که هدایت یک جنبشی به این عظمت از دست آدمایی به عظمت سحابی و موسوی برمیاد و نه کس دیگری. باید دقت داشته باشیم که هر کدام از این حرفها در کدوم بخش مطرح میشن و کارکردشون چیه و اگه این دقت رو داشته باشیم، جایی نمیمونه که دو طرف جریان ما به هم گیر بدن و به هم ایراد بگیرن که این تند رویه و یا کند روی. فقط لازمه که برویم. با هم برویم. اگه به سازوکار دنیا و خدا (برای خداپرستا گفتم) اعتماد داریم، این همه نظر متفاوت و متناقض بی خود تو جنبش سبز کنار هم قرار نگرفتن. همشون به جای خودشون لازمن. بهشون اعتماد کنیم و احترام بذاریم.

 

خداحافظ


به قول دختر بابایی پ.ن. (با عصبانیت) آقا بعضی از این مردم چرا هیچ وقت فهم اعتماد کردن به جا رو درک نمی کنن و هی اینجوری میگن. بابا یا یارو رو به عنوان رهبر کار قبول دارید پس حرفشو گوش بدین و اینقدر بهانه های بنی اسراییلی نیارید. یا اینکه طرف رو قبول ندارید پس ولش کنید بذارید به کارش برای اونایی که قبولش دارن برسه.