زندگی من

قبل از دستور: من علاقه ای ندارم که جواب حرف کسی رو اینجا بدم ولی اینو نذارین به حساب اینکه جوابی برای نظر شما نیست.

سلام

چند وقت پیش تو وبلاگ گلرخ یه متنی دیدم وکلی تعجب کردم و کلی منو به فکر فرو برد. پست "فیلم زندگی من" رو می گم. جالب اینجا بود که همون روز تو رادیو یه موضوعی شبیه این پست مطرح کرد. بطور خلاصه گلرخ می گه:

فرض کنید کل زندگیتون رو تو یه فیلم بهتون بدن. شما دوست دارید کجاهاشو حذف کنید؟ کجاهاشو دوست دارین چندین بار ببینید؟ برای کجاهاش به خودتون افتخار می کنین؟

اون برنامه ی رادیویی هم می گفت:

فرض کنید تا چند ساعت دیگه می خواهید بمیرید. چه کارایی هست که تو این موقعیت دوست دارید انجام بدین؟ چه کارایی رو انجام می دین؟ چقدر از این اتفاق ناراحت یا خوشحال می شید؟

اون موقع هر دو این موضوعات کلی منو به فکر برد که من واقعا چه جوابی برای اینها دارم. بعد از کلی فکر به این نتیجه رسیدم که:

من از فیلم زندگی نادر صحنه هایی هست که دوست دارم حذف بشه. تقریبا هیچ جای این فیلم رو دوست ندارم ببینم. خیلی برام تکراریه. هیچ کجاش رو باعث افتخار نمی دونم. اگرم همین الان بهم بگن قراره تا چند ساعت دیگه بمیری جوابم اینه که باشه. هیچ کاره ناتمومی که بتونم تو این مهلت انجام بدم ندارم. هیچ چیزی از دنیا هم نیست که بخوام هر جور، حتی برای یکبار هم که شده امتحانش کنم. هیچ چیزی رو هم  اونقدر دوست ندارم که بخوام انجامش بدم. هیچ آدم خاصی هم نیست که تو این موقع از دیدنش ناراحت بشم یا خوشحال. از مردن هم نه ناراحت می شم و نه خوشحال. حتی دیگه اون ترس قبلا رو هم ندارم.

کل زندگی من یه زندگیه خیلی ساده و بی هیجان بوده. یه روند کاملا کنترل شده که حتی از شیطنت های بچگی، جوانی، نوجوانی، و حتی الان از بزرگسالی هم دور بوده. (برای خودم خیلی جالبه که من تا حالا سابقه ی شکستگی و در رفتگی و ... ندارم و این برای یه پسر خیلی عجیبه.) تا حالا از آشنا شدن با هیچ کس ذوق زده نشدم. تو عمرم فقط یکبار غافلگیر شدم که اونم از باعثش تشکر می کنم. خلاصه زندگیه یخچالی.

نمی دونم شما هیچی از حرفایی که زدمو فهمیدین. امیدوارم اینایی که گفتم اگه بده براتون پیش نیومده باشه.

خداحافظ