شروع، به نام خدا

به نام خدا

سلام

این اولین پست منه. شاید پیش خودتون فکر کنین که دیگه وقت وبلاگ نویسی گذشته و از مد افتاده. شایدم بگین دیگه سِنِت به وبلاگ نویسی نمی خوره و دیگه ازت گذشته. ولی من هیچ وقت برام مد اهمیت نداشته و نداره که بگم چون مد نیست پس نمی نویسم، همین طور احساسم رو هم به خاطر شرایط سنی ام پنهان نمی کنم. راستشو بخواین من اینجا نه به خاطر این می نویسم که کسی خوشش بیاد، نه اینکه جواب کسی رو بدم، نه اینکه منظور خاصی دارم تا کس خاصی بخونه و نه اینکه بخوام یواشکی به کسی چیزی رو بگم که همین طوری نمی تونم بگم. من می نویسم چون احساس می کنم باید بنویسم. شاید همه ی مواردی که گفتم هم دلایلی باشن که می نویسم ولی مجموعه ای از این موارد هستن که تعیین می کنن که باید بنویسم یا نه.

یه چیز خیلی مهم برام اینه که من می نویسم برای لزوم نوشتن. پس اگه کسی ناراحت شد یا بهش برخورد یا تحویل گرفته شد یا ... بدونین که به خاطر شرایطه و من نمی خواستم هیچ کدوم اینها پیش بیاد. اگه دوست داشتین بیاین بخونین و منم خوشحال میشم از اومدنتون. اگه هم خوشتون نیومد که ببخشید.

اینجا هیچ اثری از دموکراسی و اینجور چیزا نیست. خودم هر گونه شورش رو به اشد مجازات می رسونم. ممکنه بعضی اوقات کامنت هاتون فیلتر بشه که در راستای رسالت اینجاست. پس ناراحت نشید.

خیلی وقت بود که می خواستم وبلاگ نویسی رو شروع کنم. راستش بیشترین دلیلی که تا حالا شروع نکرده بودم نداشتن یه Template خوب و خوشگل بود. حالا که آقا ساسان گل برای پارس آسان افزار این طرح خوشگل رو درست کرد، منم سوء استفاده ام رو می کنم و اونو تبدیل به Template خودم می کنم. خیلی ممنون ساسان جون.

ببخشید دوستان. چون اول کارمه وقتی آپ کردم، براتون آف می ذارم تا وقتی که کارامون رونق بگیره. اگه تو این مدت کسی نخواست براش پیام آپ شدن وبلاگمو بدم برام آف بذاره.

ممنون از همه ی دوستای گلم. همتون رو دوست دارم.

خداحافظ